Makululu

Makululu to dzielnica slamsów Kabwe, czwartego co do wielkości miasta w Zambii. To największa dzielnica slamsów w Zambii a druga co do wielkości w Afryce. Powstanie jej jest konsekwencją prywatyzacji a następnie likwidacji w latach 90-tych XX wieku kopalni cynku i ołowiu. Większość mieszkańców dzielnicy Makululu stanowią byli pracownicy upadłych kopalni i ich rodziny. W momencie likwidacji kopalni stracili jedyne źródło utrzymania.

Jeszcze w zeszłym roku trudno było dojechać do Makulul. Na szczęście na przyjazd prezydenta Zambii został położony asfalt na głównej drodze przecinającej całą dzielnicę i wykonane rowy odwadniajace. Dzięki temu w trakcie pory mokrej woda nie zalewa już okolicznych domów i mieszkańcy nie grzęzną w błocie po kostki. Teraz dojazd do centrum miasta zajmuje samochodem 15 minut, natomiast lokalnym busem ok.20-30 minut w zależności od korków i jakie interesy po drodze załatwia kierowca bądź poborca opłaty.

Makululu to dzielnica porozrzucanych domków przypominających baraki. Często budowane są z samodzielnie wytworzonej cegły i kryte blachą ale zdarzają się również dachy zbudowane z liści palmy. Domy składają się z 2-4 pomieszczeń. W takim domu mieszka czasami nawet 17 osób. Rodziny są wielodzietne tzn., że rodzice mają 7 czasami 10 dzieci. Wielokrotnie domy położone w najbliższym sąsiedztwie są własnością rodzin spokrewnionych ze sobą, a na wspólnej przestrzeni przed domami toczy się życie i bawią się wspólne dzieci, których może być nawet 20.

Życie od rana toczy się przed domem, pod drzewem mango. Rośnie ich tu bardzo dużo i każde jest czyjąś własnością. Przestrzeń dookoła domu to ubita ziemia, która każdego ranka jest zamiatana. To główna przestrzeń, po której biegają dzieci z kurczakami, są przygotowane i spożywane posiłki, myte naczynia czy wykonywane i suszone pranie. To przestrzeń spotkań towarzyskich. A w trakcie pory suchej, nawet śpi się pod drzewem mango. Zdarza się, że wokół domów uprawiana jest kukurydza. W sąsiedztwie domu zlokalizowane są małe budynki, które pełnią rolę toalety. Zagospodarowania przestrzeni dopełnia dół, który jest śmietnikiem. Nikt jednak nie odbiera tych śmieci – może poza wiatrem, który rozwiewa je po okolicy. Śmieci są palone, a ognia najczęściej pilnują dzieci.

Niewiele domów ma elektryczność, głównie te zlokalizowane wzdłuż głównej ulicy i sklepy. Wodę do mycia, prania i gotowania trzeba przynieść w wiadrach z pobliskiej studni, która jest otwarta o określonych porach. Korzystanie ze studni jest płatne.

Dom, w którym byłam stanowi własność krewnych uczniów naszej szkoły. Przez małe otwory, które pełnią rolę okien, wpada do wnętrza niewiele światła. Podłogę stanowi ubita ziemia, a niewielkie pomieszczenia oddzielone są od siebie kawałkami materiału, który pełni rolę drzwi. Nie wszystkie domy mają drzwi wejściowe. Wielokrotnie zastępuje je kawałek materiału, innym razem kilka desek. Wyposażenie pomieszczenia, w którym mieszka matka z 2 chłopcami i 2 dziewczynkami stanowi materac ułożony na podłodze, 2 fotele i kanapa, szafka, na której mieszczą się nieliczne naczynia oraz beczka, która pełni funkcję równoczesne szafy ubraniowej i spiżarni.